Üþüyorum ! Çok oldu baðýra, baðýra aðlayamadýðým Güçlüyüm ya ondan . Kýrýlmam incinmez yüreðim Ýçe attýklarým yutkunduklarým Kat kat beton duvarlar var , her odacýðýnda kalbimin. Duymuyorum! Çýðlýk çýðlýða söyleyemediklerim Saklý kilitli sandýklar dolusu, Ahlar keþkeler. Sandýk sarýsý bohçalarda bekleþirler. Görmüyorum! Boþ anlamsýz dalýp giden, feri sönmüþ gözlerim umut etmekten yorgun düþmüþ ; Ne uzanan bir el var nede o eli tutacak mecal. Yorgunum ! Gözlerim, ellerim, yüreðim Tadý yok hiç bir þeyin anlamý yok . Umut mu o kayýp iþin kötüsü aramýyorum da artýk. Üþüyorum havadan deðil, Anlatamamaktan . *(GÜL)*
Sosyal Medyada Paylaşın:
bamteli960 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.