GÜNEŞİ KOVALARIM

GÜNEÞÝ KOVALARIM
Bir akþam üstü batan güneþe takýldý gözlerim,
Bütün maviler onu kovalýyordu,
Git yat karanlýðýn koynunda,
Sabah kalkarsýn diyordu!

Ben kývranýrken acý içinde,
Bir el uzanýr geceden,
Duman duman kaybolur hederlerim.
Sýký sýkýya tutunduðum ay ýþýðýna,
Bir nefes, bir ses býrakýrým.
Zamanda bir yol bulur hayallerim.
Haykýrmak gelir içimden,
Neredesin?
Usulca fýsýldar bana zaman,
Bekle!
Ateþe dokunmak gibidir beklemek.
Sabredemiyorum,
Her an bir delilik yapabilirim!
Kuþlar, sizden öðrendim,
Konar konmaz uçmayý!
Ben güneþ deðim ki
Ayný zaman da ayný yerden
Doðup durayým
Ve ayný yerden batayým!

Yoksa eðer seni düþünen,
Merak eden,
Deðer veren,
Özlemeyen,
Sesini duyunca sevinmeyen
Ve beklemeyen…
Sorarým kendi kendime,
Beni, benden eden þeyi!
Gel dediðimde gelmeyen.
Beklemeyi bekleten,
Umudu umutsuz kýlan
Ve beni benden sürgün eden þeyi!
Artýk bu gül bu dalda bu karar durabiliyormuþ demek ki
Yine de ziyaný yok,
Kaybeden ben olayým.
O zaman ben de sabahlarý güneþe koþarým,
Suya bakar yolumu bulmaya çalýþýrým,
Takýlýrým mavinin peþine akþam üzerleri,
Güneþi kovalarým!..
Yusuf Yýlmaz








Sosyal Medyada Paylaşın: