Ruhsuz duvarlarda kara çizgiler,
Sanki benziyorlar alýn yazýma.
Komþu hücrelerden gelen ezgiler,
Eþlik eder gibi gönül sýzýma.
Susuz aðaç gibi ben de kururum,
Yerlerde sürünür þimdi gururum,
Kaderim diyerek çeker dururum,
Kimse katlanýr mý benim nazýma.
Korkular gezinir taþ duvarlarda,
Hiç haberim olmaz yaðan karlarda,
Rüyamda koþarým daðda, kýrlarda,
Kimse yetiþemez benim hýzýma.
Hücrenin kapýsý paslý demirden,
Küçücük pencere görünmez kirden,
Geçen gün cezadan, hem de ömürden,
Mýzrap dokunmuyor gönül sazýma.
Avluya çýkýnca basarsýn kuma,
Kýsa hasbi haller derman mahkuma,
Görüþ günü vardýr, haftaya Cuma,
Uzaktan bakarým artýk kýzýma.
Sabri Koca
NOT: Þiirimi, “günün þiiri” olmaya layýk görenlere ve hatta görmeyenlere, kýsacasý bütün þairlere ve þiir severlere teþekkür ederim.