Kýrmýzý elbiseli kýz ile konsere giden adam,
Her aný dolu dolu yaþamak istiyordu,
Mutluydu,
Çünkü ona muhteþem bir hanýmefendi eþlik ediyordu.
Gözlerinin içinde güneþ,
Dudaklarýnda minnettarlýk taþýyordu.
O an için kelimeler ve sözcükler susmuþ,
Kalem kirpikler vasýtasýyla gözler konuþuyordu.
Müzik kulaklardan beyine heyecan aþýlýyor,
Eller bir birine dokunmak için titriyordu,
Telaþlanýyordu.
Zaman anlamsýzdý,mekan anlamsýzdý,
O kadar kalabalýk içinde,
Sadece beraber olmak isteyen iki kiþi vardý,
Gök gürleyip dolu yaðsa,
En fazla ýslatýrdý,aný yaþamak kaçýnýlmazdý.
Aþk böyle birþey varsa yoksa o,
O zaman herþey daha keskinleþir,
En küçük yaðmur damlasýnýn bile sesini duya bilirsin,
Çok uzakalarda ki bir kurbaðanýn çýðlýklarýný,
Baðýra baðýra bir kuþun þarkýlarýný,
Hayatý anlarsýn,yaþamýyý anlarsýn,
Bu yüzde severek mutlu kalmalýsýn,
Nefreti ve öfkeyi kendinden uzak tutmalýsýn