’’Düþürdüm denizlere atlastan düþlerimi
Saklayýp gölgelere astým gülüþlerimi.’’
Adem Efiloðlu
Gülüþlerimi býraktým
sokak çocuklarýnýn yýrtýk pantolonlarýna yaralý dizlerine
o güzelim çingene kýzýnýn küfürlü dillerine
komþu kýzý minicik Ayþenur’un çillerine...
Acý acý gülüþlerimi býraktým
hayatýn acýtan yanlarýna
caddede ki ezilmiþ kedilerin
yere yayýlmýþ kanlarýna
sonrasýnda hazindi hayat
onlara da bana da...
keþke halel gelmeseydi canlarýna...
Ellerinden tuttuklarým
ellerimi istediler diyet olarak
sonra kollarýmý gövdemi
en sonunda da ruhumu
veresiyesi yok peþin peþin dediler
suyumu içtiler ekmeðimi yediler
helali hoþ olsa da
arkamdan bir sürü laf söylediler...
Gülüþlerimi býraktým
kan aðlayan bir esnaf lokantasýnda
bir mahalle bakkalýnda
acý acý hem de kanatarak bir yerlerimi
yaþadýklarýmý býraktým...
Ezdin de beni eline ne geçti hayat
yediðim ekmekler mi
varsýn olsun küflü ya da bayat
düþtüðümüz yerden kalkmasýný da beceririz
ve býrakacaðýmýz kainatta
sadece, evet sadece ufacýk bir iz
þair olarak deðil o da ha
öncesinde kendimizi insan biliriz...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.