Ilýk bir bahar sabahýydý Kýr papatyalarýný ilk kez görüp aþýk olduðum zaman Patika yolun saðýný ve solunu süslemiþlerdi Týpký beyaz tatlý küçük nedimeler gibiydiler Saf ve gülümseyen neþeli canlýlar Yolun sonunda bir baraka Ve onun hemen yanýnda da görkemli bir söðüt aðacý vardý Yüzümü okþayacak kadar yakýndý bana Elimle onu sevecek kadar yakýndým ona Tanýþtýðým yegâne sanatçýnýn nazik bir hediyesiydi bu Bunu görüp hissedecek kadar yaþamýþlýðýmla tanýþtýrýlmýþtým Biliyorum, insan ki; kendini saklayarak yaþayabilen tek kara kutuydu Kabarýk elbiselerimizin içinde Çizmelerimizin ezdiði Ve solucanlar gibi, sürünerek topraktan önce saklandýðýmýz yerdi insan.
Meral Meri ~Kara Kutu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Meral Meri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.