YOLCULUK

Bir yer varmýþ sanki derinde, kuytu bir saklýda
Yerin yedi kat dibinde, bir maðaranýn ardýnda
Ve sesin ansýzýn içimin uðuldayan ormanýnda
Durmak için iyi bir sebepti, dünyanýn dýþýnda

Duydum, kulak kesildim uykudan uyanýrcasýna
Ay çaðýnýn neferleri bir savaþý sonlandýrýrcasýna
Öylesine dehþetli, hazin muazzam bir zamanda
Veda ediyor gibiydi kalbim, serseri buzullarýna

Neydi dur duraksýz böyle, yerimde döndüðüm
Elime bulaþýyor çözüldükçe dolaþan bir düðüm
Yüzünden geçen, bütün dalgalarda yüzdüðüm
Ve o ecza da boþunaydý, alýp sýzýma sürdüðüm

Ezberimdeki bütün figüranlar kaldý sahne dýþýnda
Ömrümün yakýn geçmiþi, boðuldu kendi kanýnda
Yerini yadýrgayan bir eþya gibi, manasýz ulu orta
Hârelendi sandýðým suyumu, bulandýrdý kabýnda

Gerçek anca anca, yan yana getirilmiþ bir yamalýk
Saysan saniye etmez, belki bir nefes belki bir anlýk
Kanýmdaki çýðlýðý yýrtýp devrilen o ihtiþamlý kayalýk
Bir düþ ortasýnda dahi olsa, inanmak ne bahtiyarlýk

Yanlýþ yerde edilen öylesi bir büyük yemine baðlýlýk
Titreme kafesinde ey kalbim, baðýþla kendini artýk
Her þeyi uyutan kýþ, bana da uzatýversen bir yastýk
Orda durulup dinlensin dað baþýndaki yaralý ýssýzlýk

Ciðerime týkalý kalan sesim dýþarýda nasýl da inliyor
Oysa hep sustukça sustukça ne çok susasým geliyor
Bir gri bulut, kaçmýþ gökyüzünden içimde oturuyor
Akmak denmez buna, gözümden saðanak boþalýyor

Oysa yüzün yeryüzüne duyduðum mânidar bir þükran
Bak þu yaþýmda beni masal kahramanlarýna inandýran
Sonra rüzgarlar önünde bir çalý, her þeyi parçalayan
Ve tüm parçalarý koyup avucuma yumruðumu sýktýran

Ciðerimin köþesi yanýyor bir kor gibi kavrula kavrula
Onaramazsýn kýrdýðýn yerleri býrak yok yere uðraþma
Þimdi oynatýlmaz bir taþ koydun, gönlümün kapýsýna
Benim mecâlim yok ne onu itmeye ne dýþarý çýkmaya

Baðladým dizlerimin baðýný, gönül baðýmda kopuyor
Tutuþan her ateþ, demek önce kendi yanýný yokluyor
Zaten kim yitirdiði yerde, kendine yeniden rastlýyor
Ey içim, bir cehennemden diðerine yolculuk baþlýyor.
Sosyal Medyada Paylaşın: