içimizdeki çocuk..

unutulmayan
içlerimizde yaralarýmýz vardý
kabuðu yýllarýn derinliklerinde




aramýzda baþkalarý olamazdý
konuþurduk onunla
ne zaman yalnýz ve üzgün isek




bir yanýmýz eksikti
ruhumuz kör gibi düþünceli
ama amaçsýz yinede yaþardýk




yürekten yüreðe akan yol gibi
eskimeyen göz yaþlarýmýz vardý
sahibi olmayan sevgi dileklerimiz gibi





bizi en çok sevgilerimiz acýtýrdý
ölüp öldürdüðümüz aþkýn tutkusu ile
sabah uyanýr öðle gölgesi akþam soðuk vedaya karanlýk gibi





geceler uykusuz
tavanda þaþkýn zamanlar
geride yaralý günlerimiz kalýrdý




artýk tutamazdýk
baþka el baþka gönülleri
yenilmiþ savaþçý gibi terk ederdik aný




tatsýz günler büyüttük
gülerken aðlamayý
severken acýtmayý öðrettiler




ölülerimiz içimizde kaldý hep
sevgi ile kaybederken kadere
aþk ile unuturken yedi katlý semaha uðurladýk




gidiþler
hep güzel olana
çünkü topraðý bakidir.



ölürmüþ


insan otuz altý yaþýnda
ama
yetmiþinde bile olsa






hala
bir yaný
çocuktur.



-




gülümser yine
aðýr gelen
ayrýlýklarýna


-
Sosyal Medyada Paylaşın: