aþkýn dingin büyüsüne kapýlýr zaman gülüþü terkedilmiþ bir yüz çizerken güz avucumun ortasýna kar yaðar sularýn boynuna yular deyi takarlar topraktan sökülen kýnsýz bir feryadý yoksa yalan mýdýr gözyaþýnýn coðrafyasý olmadýðý
nasýrýna kazma vurulan bir yol içimden kalkýp daðlara týrmanýr düþlerini yatýrýp bir mavzerin þakaðýna eþkýya türküleri mýrýldanýr sonra sýtma tutar kendi yalanýyla ýsýnanlarý rüzgâr poyraz bir kýlýçla geceyi yarýnca
ayaklarýmý ýsýrýr su topraktan bir að atar üstüme korku öksüz býrakýlmýþ yabanýl çiçeklerin koynunda anlýyorum ki yoldaþýz ruhunu ateþe sokanlarla