Çıkmazda

Kudüs’te mevsimlerin sürgün yedi takasý,
Büyük alem çýkmazda dilinde tatlý narkoz.
Bizde aðlak yalanýn bitmek bilmez cakasý,
Aradým yok günahta bu dertten aðýr balyoz.

Mideler mi deþili aðýzlar mý dikili?
Boynumu koparsalar ancak böyle susarým!
Nefsimin de nefsi var ta önünde dikili,
Ýnsan böyle mi insan insanlýktan kusarým.

Aslý yok bomboþ sahne boþ yere yanan ýþýk;
Bir çürük tuðla dünya derin, soðuk bir kuyu.
Biz seyir koltuðunda evi soyulan alýk;
Dövülecek çeliðin küpünü kýran suyu.

Okun tüyleri yoluk, kýlýç kör ve yay kýrýk;
Sinmiþ ufkun altýna aðlýyor þanlý miðfer.
Doðup batan günlerde bir hüzünlü hýçkýrýk,
Esir mi o, mermere tövbe ettiren asker...

Yankýlarda dokunmuþ tarihin akýþýndan
Bana miras bu þehri hýrsýz köpekler çaldý.
Koca Selahattin’in kapkara sarýðýndan,
Kala kala elimde bir taþýnmaz yok kaldý.
Sosyal Medyada Paylaşın: