Geldi bir akþam üstü, gün batýmýna yakýn, Yüzünde bezginliðin silinmez izi vardý. Kuþlar da dönüyordu daðlardan akýn, akýn, Belli etmedim amma; sevdiðim nazý vardý.
Anlat, anlat dedikçe yüzünü asýyordu, “Anla” der gibi bakýp, devamlý susuyordu, Cinler tepeme çýkmýþ, afakan basýyordu, Esrarlara bürünmüþ bir peri kýzý vardý.
Baktý anlamýyorum; usul, usul konuþtu, Aramýzdaki aþký babasý da duymuþtu, Beni sevdiði için, O’nu evden kovmuþtu, Demek kader böyleymiþ, alýnda yazý vardý.
O’nu evden kovarken acý, acý gülmüþtü, Bununla yetinmeyip birazcýkta dövmüþtü, Sevmek mi yasaklanmýþ, insanlýk mý ölmüþtü? Aþýðýn malý olmaz, sadece sazý vardý.
"Sevgi her þeyi çözmez" diyenlere kýzardým, Yeter ki seven olsun, daðlarý da yýkardým, Þimdi iþ baþa düþtü, kimden yardým umardým? Kesemi bir yokladým; azýn da azý vardý.
Bir yürek yangýn yeri, seven sevilen için, Uçmanýn anlamý yok, yerde sürünen için, Her þeyi göze aldým; ölüm de bizim için, Anlatmasý imkânsýz, içimde sýzý vardý.
Hüzünle dönüp gitti, yýllardýr görmüyorum, Sonuç nereye vardý, ben dahi bilmiyorum, Topraðýn üstündeyim, bir hayat sürmüyorum, Beynimi kurt kemirir, sanýrsýn kazý vardý.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.