Hiçkimse

sana her baktýðýmda görüyorum;
uzakta bir yýldýz,
gözbebeklerinde ýþýldýyor…
gecemde,
gözlerim tavanda yarý uyanýk.
sen’li düþlere kapanacak gözlerim.
biliyorum;
bir yýldýz ne kadar uzaksa,
sen de o kadar uzaksýn bana.
kalabalýkta omuzuna çarpan,
en yabancýdan daha bir yabancý,
kapýný çalan ve o hiç tanýmadýðýn,
hiç kimse kadar hiç’im…
.
rüzgar oradan oraya savuruyor beni.
kýrýlýp dökülen,
bir sonbahar yapraðýyým sanki.
sen de geleceksin bu parka!
ayaklarýnýn altýnda ezilecek yapraklar.
ve sen,
ben olduðumu bilmeyeceksin.
iþte o kadar bilmeyeceksin beni.
görmediðin kadar görülmez,
tutmadýðýn kadar tutulmaz,
duymadýðýn kadar duyulmaz,
sevmediðin kadar sevilmezim iþte! ..
.
bu eller! ..
nice iþlerin mimarý eller.
imza atan, yumruk sýkan, iþaret eden,
ve þiir yazan eller.
soðuktan üþür ve morarýrdý.
kalorifer peteklerine dayardým ýsýnýrdý.
mevsimin yazýnda,
güneþin yakýp kavuran sýcaðýnda,
üþüyor büsbütün.
sensizliðin alazýnda…
.
korkma seviyorum diye.
bir sonbahar yapraðý gibi týpký,
incinmeyeceðim kýrýlganlýðýmdan.
‘önemli deðil’ diyeceðim omuzuma her çarpýþýnda.
ve bir hiç kimse olacaðým.
kapýnýn ziline her basýþýmda.
kim o derlerse eðer;
biliyorum sen yine ve her zaman,
‘hiç kimse’ diyeceksin…
.
þairlerin belki de en fakiri,
en imkansýz aþkýn baþrol oyuncusuyum.
ama sevda bu;
nasýl çekilen kýlýç girmiyorsa kýnýna,
sevdadan da bir o kadar vazgeçilmiyor.
istersen dostum dersin,
soran olursa yine, ‘bir arkadaþým’ dersin.
hatta bir gün evlenirsen;
düðün davetiyeni kendi elinle verirsin.
bir hiç kimse olduðum gibi,
sitemsiz olmayý da bilirim.
gözlerime biriken yaþlarý gizler,
belki de,
arkama bile bakmadan,
çeker giderim! ..
.
sevginin tanýmýný yapacaktýk seninle.
hani belki biraz da beynimizi yorup,
iþte sevgi böyle olmalýydý diyecektik.
ama aþk bu;
yaþanmýyor satýrlardaki gibi.
ellerini tutuyorum diyorum.
gözlerine baktým,
hatta sahil boyu ýslandým seninle.
dalgalar kýyýlarý dövüyordu diyorum.
sabah gözümü açtýðýmda,
yalanlýyor beni bütün acý gerçekler! ..
sen yoksun! ..
belki onun için bütün þairler,
az buçuk yalancý olur derler.
yalan bir aþk bu!
ve ben seni seven,
en büyük yalancýyým!

1998-istanbul
mustafa nazif duran

(eski bir þiir ve eski çekim bir fotograf çekimimle)
Sosyal Medyada Paylaşın: