'crux'

Üþümek meselesiydi, önce ayaklarýndan baþlýyordu
-kaç kiþi burada?
Eller ve yine eller
birbiri ile eþ, simetri
Sen sus mahzeninde, mahsun çocuklar için müsamere
ak saçlý bir hademe köþede durmuþ bekliyordu
tombul mu, kalçalý mý, çok çocuklu bir yalnýzlýk mý
bir baþkasý; bahçývan kýlýklý bekçi mütedeyyin yürüyordu
arkasýnda çocuklar, sesler, eller, perdeler..

Yüreði üþüyenin dimaðý zengin bir daktilo ses uyumuna eriþirken
deniz týslamalara vuslat iki uzak beden ayýrdý
biri birinden daha sýcak ve esmer, daha ayrýntýlý
biri birinden daha beyaz ve soðuk, daha kýrýlgan
üzerine eriþtik; uyku sahnesinde ayrýlýklar baþladý
insan kýrýlgan oluþuyla namzet yaþayabilmeye
nice ince film sonrasý oluþan hastalýðýn kronolojisi
tipik bir avam arzusunda ibaretti

Soyunmadan üþümenin Mecelle’de mahzuru yoktu
biri elleriyle dürdü Nemrut’un nemli bokunu
dudaðýnda ýslattý ince tebriz kaðýdýný
gerildi incecik, savruldu týrnak uçlarý kenarýndan, saçlarý, saçlarýma karýþan bir sonbahar otu
yýlgýn bir balýkotu manzumu þecereye yakýn Azrail’e aitti
sararmaya yatkýn not defterlerinin hikayesi vardý
bu süreç kendi içerisinde imtiyazlý bir sonsuzluk müjdelerken
bir daha yaktýk.

günümde Beyoðlu trajik bir göçün tahribatýna
yapraklarý salýndý
ada’ya kadar çok güzel modern dünyanýn ilkeleri
çok üzgün kalplerin hikayesi
bilmiyordum seviþmeden önce de söylenir miydi
seni seviyorum
kamuoyuna verilecek kötü haberlerden farksýz gözlerle

Nasýl çalmýþtý üþüyen ellerin
çýkmýþtý incinmiþ gözlerin
çekmiþti dumanýný
yýkýlasý Galat’ý
bir film sahnesine uzaktan seyirci olduðumuzu
kimselere söylemedim
bir beden gibiydi dersimde niyetli güç gösterisi
kuruyasý Murat’ý
bakmýþtýn, uzak diyerek:
þurasý ýslandý
þurasý Afgan sahipsizliði
gönlünde kimi menekþenin en güzeliyle bakarken
kimine klasik bir misafirperverlik,
ölümün doðusu, batýsý olmaz derken
mavi yazmalý, hýzmalý bir sessizlik elleriyle bestelediði ekmeði
yine elleriyle alnýnýn terine banarak uzattý:
-bu son olsun.

ben gözlerden anladým, gözlerinden o insanlarýn
üþüdüðünü kimselere söylemedim af daðýnýn
dað da üþür müydü? kar da aðlar mýydý?
af’fa sýðýnýp, pencere kenarýnda minibüs oldum
küçük bir ateþ öðretti senelerin saniyeler gibi yittiðini
olmadýðýný yalnýzlýðýn kaç yýla çarpýlarak içine oturduðu insanlardan duydum
insanlýðýný hâlâ yitirmemiþ olandan iþittim yine o affý
yine sonbaharý
gazabýna nail hazaný, topraðý, düþen yapraðý
ve kýrýlgan fidanlarý

kovulduk materyalist bir affýn iç sýkýntýsýndan
þiirler uzayda imkansýz kareleri soyutlarken
ses üzerine ses, Tanrý’m:
üþümelerden ayrý bir yakma hayal edemeyenlere
bir baþka boyutu hicreti emrettiðini duydum ve unuttum
tuhaf geldi sonra
müzik girdi araya
bardak çatladý dudaðýndan
ayracý olmayan bir ömrün yeniyetme muzipliði tekildi
ve acýmasýz oluþun evveliyatý da skill

Her þeyin mümkün olduðu bir an da
toz tutan yazmalardan en kýrmýzýsýný boynuma sardým
öyle karar verdim asýlmaya.







Sosyal Medyada Paylaşın: