ADAK
Yýldýzlar söndü, gök karardý birden
Dolunay damla damla akan ýlýk kan ile dolarken,
Renkler soldu, uçsuz bucaksýz boþlukta
Kaya, kum , ölü aðaçlardan ve külden baþkasý yoktu.
Anladým ki çürümüþ ölü; umutlar ve yarýnlardý,
Dün; boktan, Bugün ise iðrenç bir hastalýktý
Melekler dökülmüþ tüylerine esefle bakýyor...
Lanetli kýlýcýný göðe zaferle kaldýran Þeytandý...
Ve Sen ! Saklanýp korkularýndan,
Dur ! Aðlama çocuk ne olur !
Gökte çakan ölümcül þimþeklerden her biri,
Sana yükleyecektir öfkeyi kutsayýp lanetle seni
iyliði unut, doðrul düþtüðün pislikten !
Ellerindeki bulaþmýþ kanýn sýcaklýðýndan tadacaksýn,
Uzak durup da kaçamazsýn Lanetlenmiþ gözlerden,
Doðrularý ve Yalanlarý tartacaksýn belki yeniden
Bir Tabutun içinde o adi ruhunu dinlerken...
Ölüm kol geziyor Kanlý Ovada
Göz yaþlarý yakýyor irinli yaralarý
Unut bu günü, düþünme yarýnlarý
Yara ve yüktür geçmiþin hatýralarý
Öleceksin kaçsan da göt korkusuyla,
Yakalayacak seni Karanlýðýn Yarasalarý...
Yýldýzlar Çoktan söndü, fer yok güneþler de.
Dolunay Kan ile kýzardý, ufuk kýpkýzýl...
Ölü benzi gibi soldu renkler çoktan,
Kahinlerin kehanetlerinde vefaya yer yoktu her þey çok Boktan
Ellerindeki pýhtýlaþmýþ kaný sür alnýna,
Kader çizgilerin derinleþsin kanla,
Ölü etleri çiðneyip, tükürürken doðumlara
Sen bir prematüre bebeksin adanan karanlýða
Serhat Sezer
SS
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.