platonik aşk...

beni
sen
öldürdün



ve
umudunum
ilkleri



uzaklýðýna
deðemeyen
hýrçýn yüreðin ile





dokunmadý
ellerimiz
hep sustu tenlerimiz




bakýþýnda
kýþkandý
dillerimiz




gülerken
piþmanlýk
aðlarken gözlerimiz




ruhun
eldeðmemiþ
güzellik




parlayan
yýldýz
yarýmca aysýz




yollarýn
cehenneme
acýlan



sözlerin
parlacayan
hiç kadar dar



rüzgarýn ile
kokunu silen
ümit aðrýsý




sevgi
dikenli
aldanýþlarým




kurutan
yok eden
aþkýn




diri diri
kabuk baðlamayan
piþmanlýk acýlarým




ruhumu
esir aldýðýn gün fark edemedin
ölüp ölüp sana kavuþmalarýmý




ne korku nede vazgeçiþ
tam aksine
nede nefret





tutuldu
yürek bir göze
bin yýl yaþlanýr ürkek nefis





senden ne kalan
nede benden saðlam
ortada yarýmca yok oluþ






bekleme
duraklarýnda
saklanan heyecan




ne sen gelirsin
nede ölü ben
bitsin istersen



aÞkýnýn
ilk acan yazlarý
eylülde yaðsýn



son
acý
baharlarý





sakýn ölme
sakýn gitme
sakýn icimden




sensiz
mutluyken
ben siz aÞkýn



aslýnda
her þeyin benim
ben ayrýldým





ben
kendimi
sevdim



en
cokta
sensiz...



















//
















Sosyal Medyada Paylaşın: