artýk eskisi gibi üþütmez eylül
kalbime dolan gözlerin için
içme þu zakkumu"
demez aklým..
yapraklar, mevsim gereði sararýr
rüzgar desen
baþýna buyruk
müdavimi olmaz yalnýzlýðýn
sensizliðe baðý’þýk
sözler boyamýyor eskisi gibi
oysa gözlerin yemyeþil tuvalimdi
hatýrlasana,
karanlýklarý yýrtamýyordu ellerim
yýldýzlar uzaktý
yüzün, ay kadar yakýn
bir dolu’n ay içiriyordu
kalbinde yer edinen aþkým
siyahtým senin için
tüm karalara inat
kýrmýzýnla süslediðin
hem unuttum sanma,
ayaklarýnla ellerini getirmiþliðini
hani masa üstünde kenetlenen parmaklarýna uzanýp
usulca açmak var ya
ellerin þu hayatýn en güzel hediyesiydi
bazen keþke kötülük etseydin diyorum
hani unutmak mümkün deðilken
vicdanýma su serpseydi
ihanetin
keþkelerle yaþamak ne zor
yýllar geçmiþ
ama geçmemiþ bir yarayý
yar diye tutmak
kabuðu altýnda
söylesene
son sözün baki mi
kavuþmak adýna
ve hangi hüznün sancýsý doðuracak
ayrýlýðýn rahminde filizlenen
aþký
yeniden..
artýk eskisi gibi üþütmeyen güzün
donmuþ kalbini..