yoksun, merhaba.
dün saati sordular, üçe üç kala
geç kaldým merhaba
senden bahsettim
geldin miydi, güldün müydü, istemiyorum.
ciddiye aldým bu ayrýlýðý
mahsus mahpusluktan bugüne geldim
karýþýk baþladým iþlere ve döküldü aðzýmdan su
beni benimle utandýran vakitten çað sorumlu
burada sen yoksan
seni saramazsam, bir akýl tutulmasý baþlardý
onca okumuþluk ve mutlu anlarýn caný cehenneme sebep olan da bir gazdý
ve emeðin, yazan kalemin
soðumuþ çayýn
parmak arasýnda sönmüþ sigaranýn
..
tutsaklýk devrinde tutkun kelimelerim
hangi duvara yazsam, ne menem korku
yan taraflarýnda çýlgýn bir orospu pazarlýðý
oralardan baþlarlar saymaya namusunu
dilimi de öyle sunarlar, dar mý dar
öyle de canlý yok hani,
ekþinin amorfu yeþil bir halýya akar
sarýdan kadýnsý sancýlarla
bitirim kýrmýzýsýn, nadir bir oyuncu
beni son repliðiyle yatýrýrlar revirine
sonra kovdular, öyle yavaþ olamazdý
genç bir kýz gibi önce : ayný
biraz daha yaþ alýnca : ayrý
ölmeden önce aðýrýnca: aný
diþlerimi elime alýp öyle kovdum evimdeki kadýný
pasaklý mý pasaklý ve göbekli bir ev sahibesi
’çýk’ derken nasýl da acýmasýzdý
þimdi plastik eriterek buluyorum yolumu, merhaba.
çok gönül incitmekten geliyorum
yoðunluktan dolayý hacmin ayýbý olsun küçüklük
senden öteye az geçtiðimde baþlar hikayeler
bir otel odasý,
bir kýrýk ayna karþýsýnda
sincan’da çöp bidonudur
kadýköy’de yýrtýk bir enternasyonal bildiri
aliaða’da ilk üzüm hasadýdýr
diyarbakýr’da sur
su yetiþmek için terler.
gözlerinde karamel düþkünü çocuklar oynasýn
yokum diyorum, örneðin daha önceden olduðu gibi
hiç bilmemiþsin, ne dramatik
içtenliktir davranýþ öncesi
yutkunulmuþtur söz evveli
mahalle kavgasýnda yitirilmiþ onurdan biraz fazlasý
demokrasinin baðrýna yalnýzlýðýmý dikiyorum
’amo todo lo viejo’
dünya lavaboda ölü doðmuþ çocuklardýr
sen yýrtýk bir asma yapraðý
eskilerden daha eski bir tanrý vardýr
unutulmuþ bir yenilikle beklerken yolumu
merhaba köylü pazarý,
çin iþi dekontaminasyon
kýrmýzý akýþkan bir losyon
ve ayrýlýða benzeyen ne varsa,
televizyon baþýnda avam ile büyüyen konsantrasyon
nasýl olsa yoksun, olsun
insan alýþýyor kendisine merhaba çekmelere
bir dekalog daha böylece çiðneniyor
mevsim hazan oluyor
ateþ düþtüðü yeri ýsýtýrken mavilikler ardýnca
kendisinin bile haberi olmuyor