Geceye karýþan güneþin
yaz yorgunu çehresinden öptüðünde ay,
hazin bir hüznün eylül ezgisi düþüyor havaya.
Tütün ve kül kokuyor ýþýðý ýslak cadde.
Yoksunluk tünerken çýplak dallara,
sararmýþ yeþil gömleðini topraða býrakýyor yaprak.
Her adýmda ayak bileklerimi öpüyor,
solgun yüzünü gözlerimden kaçýrarak.
Ufkun griliðinde ise zulasý göç masalý turna seferi var.
Turna ki;
kanatlarýný söndürse de göklerden düþen yas,
daðlar kopup gelir vefalý çýðlýðýna.
Unutmaz eþini,
Unutmaz yoldaþýný ne baharda ,ne kýþta.
Ah o eylül bahçeleri...
tepeden týrnaða sýrýlsýklam ölgün þiirlerin pýnarý.
Sen yok musun sen...
düþleri tehirli,
vurgun yemiþ vuslatýyla,
terennümü güle deðmeyen bülbül küskünlüðün de her rayihan.
Deniz ise bir hoþ.
Biraz serkeþ, biraz da sarhoþ.
Ruhuna üflenmiþ bir özgürlükle,
bir benim,bir de köpeklerin ayak izlerini siliyor.
Belli ki,
dalgalarýn bol köpüklü ihtilali bu iyot kokusu.
Ýþte böyle sevgili...
her þeyi anlatýr da,
bir seni anlatýrken nutku tutulur yüreðimdeki hazanýn.
Savruk cümlelerle okþar,
dili lâl binlerce satýra sýðdýramam özlemini.
Ki çoðu kez
dilekler asarým her damlaya.
bereketlensin diye aþk,
aþkýn aksi sedasýyla hüküm sürsün sonbahar diye.
Hasýlý,
esaslý bir melankoli bu mevsim.
saati sýfýrlayýp,anýlarý baþa sardýkça zaman,
ötelerinde ötesine geçiyor bulutlara yaslý gözlerim.
Dilek USTA