İzmir'de Öldüm

Aþk yüze atýlmýþ bir faça gibi derin bir izdir...
Bir yaný aþk, bir yaný özlemdir Ýzmir...

Üstümde yapýþ yapýþ nem
Sarý ve iyotu tenimde kavuran,
Sonra ufukta kýzýla dönen güneþ
Kan davasý var belli ki
Gün Ýzmir’de kýpkýrmýzý batýyor.
Dilime batmýþ çupra kýlçýðý
Sözcüklerimi acýtýyor.
Kendime kýzýyorum.
Kelimeler büyüyor dilimde
Þiirler geçiyor gözbebeklerimden.
Masada kanayan sohbetler
Birazdan iki ayrý yakasý olan bu kentte
Özlem yudumlayacaðým.

Kaç kabuk baðlamýþ yarayý deþeleyip
Kan revan düþtüm akþamýn içine
Keder tohumlarý ekip içime
Sözcükleri eþeliyorum.
Biter, adýna ölüm dediðim bu yokluk
Geçer, intiharýn eþiðinden cesedim
Ve senin aþk bildiðin ellerim
Solgun bir gül olup düþer topraða

Kendi cesedimi kaldýrdým boylu boyunca uzanýrken
Yaralarýma baktým
Acýlarýmý sardým
Sevdim kendi ellerimle kendimi
Sardým ellerimle benliðimi
Kendime kimse kaldýðýmda anladým
Susmak, intiharýn diðer adýdýr
Dilinde ezgisi hayatýna eþ bir türkü varken
Susmak, aptallýktýr
Susmak...
...

Ayrý yazýlan ayrýlýklar
Bir yazýlan kaderler gördüm.
Hep yazýlan kederler.
Bir de bir birine denk düþen insanlar
Bir birine denk düþmeyen seviler
Cinneti ömrümden geçen hayatlar
Gözlerime kurulan sehpalar bir de
En çok dokuz milimetre çapýnda yaralar
Ýçerde en derinde sancýlar, gördüm.
Ve martýlar çýðlýk çýðlýða bir senfoni eþliðinde.
Ýzmir’de öldüm.
Sosyal Medyada Paylaşın: