NE ZAMAN GELİR BANA ÖLÜM TRENİ...

saniyeler le hesaplýyorum kalan vaktimi
acaba ne zaman uðrayacak bana ölüm treni?
gitmeden son bir kez býrakýyorum size
sözlerimin en aðýrýný;
HOÞÇA KAL’ýn...
annem,babam
herkesten sakýndýðým hayali eþim
renkler le süslediðim bisikletim
yüreðimin acýlý dizeleri þiirlerim
ellerimin telaþýnda kýrýlan kalemlerim
utanmadan gittiðim deðerli komþularým
kuruþ eksiðim de canýn sað olsun diyen bakkal amca
eskiyen ömrümü tazelediðim sabahçý kahvaleri
yorulmanýn es geçtiði çýlgýn gelecek nesli
hoþça kalýn mahallemin akýllý delileri
gidenin özlemiyle oldum bende sizden biri
ne zaman gelir gitme vakti bilmem
iþliyor kalbime yaþlýlýk
ellerim sýcakta eriyen buz tanesi gibi
saçlarýmda ölümün beyaz gölgesi
acýlarýmýn en þahit’kar sahibi gözlerim
zaman en güzel yýllarýmýn þahidi
gündüzleri uyuyan,geceleri uyanýk mezarlýk sakinleri
gelmekte sahipsiz’ leþen bir bedevi
ey toprak seni kirli sanýr
yaþayan insan bedeni
vakit geçince biter insanýn deðeri
ölümüme kaç dakika kaldý kordun’suz saatim
ben hep gidenlere öldüm
hicret sayarým gidiþini
gurbetler olur bende zulüm
en güzel ebedi evim mezarlýk
timsah gözyaþýyla baþýma toplanan kuru kalabalýk
Herkes sussun
benle sessizce konuþmakta ölüm...#ÞAÝRbaz
Sosyal Medyada Paylaşın: