İLK GÜN

ÝLK GÜN
Terbiye, terbiye,
Ýlla da terbiye!
Ýnsanlýk, ilk doðduðu zamanki kadar edepli
Kalsaydý eðer,
Ne peygamberlere ihtiyaç kalýrdý,
Nede nebilere…
Ne kötülük yaþardý ruhlarda,
Ne sevgi eksik olurdu yüreklerde.
Vicdan, saygý, iyilik, merhamet,
insanýn içinde olursa,
Ýþte orasýdýr cennet!

Hapishanenin demir kapýlarýna,
Yürek þeklinde kilit yapmýþlar!
Açýldýkça nefesim sýkýþýyor,
Kapandýkça ciðerimden kan damlýyor.
Nereden geldi bu terbiyesiz karanlýk?
Adý kader miymiþ, keder miymiþ, neymiþ?
Bu ellerim deðil miydi titreyerek tetiðe basan!
Bu gözlerimden akan yaþ,
Bu ayaklar,
Yolunu þaþýran ayaklar…
Bu beden,
Çalýþmak, ekmek parasý kazanmak,
Çocuklarýný sevmek,
Saçlarýný okþamak içim yaratýlmadý mý?
Nereden buldu beni bu terbiyesiz akýl?
Kötü ruh, haset, dedikodu, elem,
iþte orasýdýr cehennem!

Onun için hasretim,
Ýnsanlýðýn, ilk doðduðu, o günlere…
Yusuf Yýlmaz











Sosyal Medyada Paylaşın: