Umutsuz serzeniş

Ben nasýlým mý?
Nasýlým?
Sanýrým herþeyi anlatýr bu cümle...
Ben...
Bu yitik aþktan geriye kalan...
Azrailin insan görüntüsü gibiyim...

----

Biliyorum...
Yaþamak zorunda býrakýldýðýn,
baþka bir hayatýn düþündesin...
Ben ise yüreðimi delip geçen...
Umutsuzluðun...
Çaresizliðin pençesindeyim...
Geçmiþin kollarýnda,
yani býraktýðýn yerdeyim...

----

Peki...
Herþeye raðmen elimi uzatsam...
Ve gel desem...
Biliyorum...
Büyük haksýzlýk olur sana...
Týpký yaþadýklarýmýz gibi...
Ama...
Bir yangýn yeri gibi yüreðim...
Günden güne daha da alevleniyor...
Ne yapsam fayda etmiyor...
Sönmüyor içimdeki ateþ...
Sönmüyor...

----

Bilmiyorum...
Zamanýn bize ilaç mý olacaðýný...
Yoksa sonumuz mu olacaðýný...
Bilmiyorum iþte...
Bildiðim tek þey var...
O da sensiz yapamýyorum...
Aslýnda...
Bir telefon kadar yakýnsýn bana...
Ve de bir ölüm kadar uzaktasýn...

----

Anlatamam...
Anlatamam sana...
Dillendiremem ki...
Ben böyleyim iþte...
Dirhem dirhem yok olduðumu...
Sana anlatamam...

----

Ne çok þey hayal etmiþtik...
Bazen düþler görüyorum...
Hayallere dalýyorum...
Senli hayallere...
Bitmesin istiyorum...
Hiç uyanmasam diyorum...
Zaman herþeyi bizden alýp giderken...
Ben çaresizlik içinde umutsuzca...
Kahrolup bitiyorum...

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: