Kardelen

Beyaz bir yorgan ile
örtmüþler her yanýmý...
Ne bir aðaç...
Ne de bir çiçek var etrafýmda...
Kýþýn ortasýnda unutmuþum ben kendimi...
Seni özlerken...
Seni beklerken...
Unutulmuþum...
Öylece bir köþede çöküp kalmýþým...
Olsun!...
Beklerim ben yinede seni...
Bir ömür beklerim...

----

Evet...
Kederliyim bu aralar...
Anlatamam kimseye derdimi...
Acýlar sarmýþ tüm benliðimi...
Yüreðim sancýlarla dolu...
Kalbimde ise zorlu bir aþk hikayesi...
Takatim kalmadý...
Ne hayata...
Ne de yaþamaya...

----

Bazen diyorum ki kendi kendime...
Topraklar sarsýn tüm bedenimi...
Olmaz mý?
Bu yorgunluk geçer mi acaba?
Yüreðimin en koyusunda
sensizliði yaþýyorken ben...
Söylesene bu acý diner mi?
Söyle...
Ýnandýr beni...
Yaþama baðla...
Hayata döndür...
Yaþayamýyorum çünkü sensiz...
Anla beni yaþayamýyorum...

----

Oysa ki...
Ben bir ömür beklerim seni...
Üzerimdeki beyaz yorgan
elbetteki baharda eriyecek...
Peki SEN içimi ýsýtacak mýsýn?
SEN...
Canýma can olacak mýsýn?
Söyle olacak mýsýn?
Þunu da sakýn unutma...
Benim ahým hep toprakta kalacak...
Eðer ki gelmeyip gidersen...

----

Belki gözlerim dolu...
Gözyaþlarým anlatýyor herþeyi...
Ama göz yaþlarýmda aþk var...
Görmüyor musun?
Damla damla senin için akýyorlar...
Yüreðine hiç mi dokunmuyor,
aþk kokan bu damlalar...

----

Olsun...
Benim içimde hiç solmayacak
bir kardelenim var...
KARDELEN umudun ta kendisidir...
Sen benim kardelenimsin...
Hiç bitmeyecek olan umudumsun...

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: