Ýnsanlar; hep iyi yerlere gelmek ya da iyi para kazanmak için çaba sarfeder de, birisinin gönlünü almak ya da gönül kýrmamak için hiç çaba sarfetmez. Oysa ki, gönül dediðin þey insanýn en büyük servetidir ve sen gidip baþkasýnýn servetini tarumar edemezsin. Gün gelir sana da ayný bedel ödetilir ve o zaman anlarsýn ki kýrýlmak çok gürültüdür sadece kýrýlanýn duyduðu büyüklükte. Özür dilemekten bir uzuvlarýný kaybedecek kadar korkarlar. Öyle bir ego ile doðmadýn sen. Ey Ýnsan! Çýkar artýk içinde ki Âdem’i. Ol dosdoðru emrolunduðun gibi. Sen ki Âdem olarak doðdun. Âdem demek hiçlik demekti unuttun! Þimdi hatýrla, þu dünyada bir hiç olduðunu unutma. Ey baþýný öne, tevazu insana yakýþan en büyük erdemdir. Sen içinde ki zenginliðin kýymetini bilmeden baþka zenginliklere tamah edersin. Oysa ki en büyük servet sensin. Madem ki indin Nefs’i Emmare’ye, Çýk þimdi Nefs’i Kamile... Elif Adýyaman
Sosyal Medyada Paylaşın:
Diyar-ı düşünce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.