ZAMANIM YOK GİTMELİYİM...

Noktalarýmý sunuyorum sana…
Hani bitimsiz serzeniþlere göðüs gerdiðim
Yaþlarýmda saklý tuttuklarým bile unutulmuþken.
Bedellerin çürüttüðü bir mevtadan yana tüm derdim
Bilirsin ki sevmek en müstesna erdem, sevgili
Yanan buluttan bile mi nem kaptým da üstüm örtülü,
Haleti ruhiyemle kesiþmez yolu bunca insanýn?

Sorular da biriktiriyorum diðer yandan:
Yamalý hayallerime kol kanat geren
Ýnce uçlu acýlarýn da bitiminde
Umut zerrecikleri.

Aslýnda içim dýþým talan
Bu olanlardan arda kalan.
Kaldým bir baþýma ýssýzlýðýn yürek burkan
Koridorlarýnda.
Hani dokunsan… kýrýlacak nerem kaldý ki
Bin parçaya bölünmeyi ben dilemeden?
Dillendirdiklerim de ne yalan
Ne de kusurlu varlýðým;
Kiminde tekabül eden derin hüznüm
Bazen dört bir yana daðýttýðým vakur yasým
Ha bir de; nasýl olduðunu unuttuðum kahkahalarým:
Yana yakýla aðlarken bile gülmek bir erdem/miþ
Öðrendim artýk.
Sevdiklerim daðýlmýþken azar azar
Biriken isyanlarýmý örttüm
Üstümdeki ölü topraðý ile:
Yaþarken ölmek buymuþ anladým
Bir de anlatamadýklarým…

Mesela bu gün yoluma çýkan o yavru kedi
Fark etmedim önce sadece kokluyordu yerleri
Ve havayý
Derken çaðýrýp da olmayan ismiyle
Kokladý saðýný solunu
O an gördüm ki gözlerini kaybetmiþ
Týpký biz insanlar gibi;
Onun da yetileri kaybolmuþ lakin
Sevdiðine kaniim evreni
Üstelik görmeden beni bile
Titrek patileri ile týrmandýðý bankýn tam da yanýndaydým.

Bir þiir bir hikâye aslýnda ne çok kare:
Sevgiyle baðdaþ kurduðumuz o güvenli iskele
Yine de geri duruyorum çoðunlukla:
Katmanlarca duyguyu istiflerken korkuyorum
Baðnaz bir acý olsam keþke, diyenlere
Esefle bakýyorum aslýnda
Ýçine düþtüðüm dehlizde,
Ben unutulmuþ bir güfteyim:
Ne zamanki izini sürsem sesin
Ne zamanki yüz sürsem bahþedilene
Ne de olsa nasibime ortak çýktýðým…

Bir çýð misali… büyüyorum
Ve büyütüyorum tüm sýkýntýlarý
Üstüne içtiðim bardak bardak su sayesinde
Sarkýtlar oluþuyor yüreðin dibinde
Yine tutunduðum
Hani tutulduðum
Yoksa ben miyim aþka ve hayata tek tutkun?
Tutkulu bir düþ de deðilim:
Varsa yoksa enginliðin zirvesinde
Bir köhne avazým
Ahrazýn tetiðinde bir ayaz belki de
En çok kendini üþüten
Sonrasýný asla bilemem.

Zamaným yok gitmeliyim
Gittiðim kadar da dönmeliyim çevremde
Ne de olsa ben bir semazen i mgeyim þiir dilinde
Asla yazmayý düþünmediðim o son þiiri
Belki de ithaf etmem gereken
Yine beylik bir hüzünle
Karambola giden ömrün de artýk kaçýncý karesi ise.

Üþüdüðüm kadar da var hani
Aðustosta bile terlerken bunca nida
Ýçimi ýsýtan bir þiir diledim Tanrýdan
Ölmeden önce:
Sesimi duyan gelsin
Ve bir bir örtsün üzerini þiirin:
Dilediðince ve ben:
Yine kendimce sevmeyi de ihmal etmeden.

Sosyal Medyada Paylaşın: