Rutubet
Sustuðum yerde,
Ahþaptan bir yalnýzlýk karþýlýyor beni.
Göðüs boþluðumda yorgun günlerimin derin izleri.
Yaþlanýyorum galiba bu aralar
Huysuz bir kadýn oluyor ellerim.
Unutmuþ deðilim
Her yara baþka bir kabuðun üstünden geçiyor.
Ayak seslerini duyar gibiyim.
Hani gittiðin o gün,
Ölü bir serçeyi emzirmiþtim ben.
Süt kokusuna geldiler ardýndan.
Öpmedim kimseyi
Seviþmedim de..
Ve bu aralar seni her özlediðimde,
Ölü papatyalarý gömüyorum gökyüzüne.
Kalbim þahit olsun ki,
Sana deðil bu göz yaþlarým.
Kendi kendime ihanet ediyorum ben..
.
Biliyorsun düz bir kadýným.
Sustuðum þeyler bile günahkar bir geceyi doðuruyor ellerime.
Nasýl anlatýlýr ki hayal kýrýklýðý denen o þey
Aðlasam utanýr yaðmur kendinden.
Ve sýrtýmda kamburu çýkmýþ onca yara,
onca ayak izi.
Çamurdan heykel parçalarý yapýþýyor tenimin üstüne.
Ve karýncalar süt içiyor bir heykelin
soðuk gövdesinden.
En az bir serçe kadar avuçlarým var..
Rengi olmayan duvarlar düþün.
Rutubet kokan bir
bedenin içinden uydurdum bu yalanlarý.
Anlattýðým bütün hayat hikayelerinde
ben vardým.
Darmadaðýn ve kýzýl.
Sonrasý biraz hanýmeli,
Biraz papatya.
Ve sen herþeyi unutabilirsin bu geçen zamanda,
Hatta beni de.
Bir tek sana yazmýþ olduðum bunca þiiri unutma olur mu?
Her yaðmur yaðdýðýn’da
Ölüyorum çünkü...
Bu arada
Geçen gün baþka bir hüseyin’in üstünden atladým mira!
O yüzden sol kaburgamý da kýrdýlar.
Yine de hiç acýmýyor...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.