Topuk

Gece diyorum ,
Ne çok hüzne gebe.
Yastýðýmýn altýndan çýkartamadýðým daha neler var neler..
Gökle birlikte aðlamýþlýðým olmuþtur elbette,
Ve yaðmurlar vururken yüzüme,
Duvar diplerinden baþladým ben hasret çekmeye..
Ölüm denince, beyaz bir tabut gelir ya gözümüzün önüne...
Yaþarken topraða boyun eðdim ben...

Hiç birþey zannettiðin gibi deðil anne!
Geçen zaman içinde saçlarýmý örmeyi de öðrendim
Topuklu ayakkabýlarla yürümeyide.
Susarken konuþmayý,
Konuþurken susmayý birde.
Bencilce gelecek biliyorum ama,
Kuþlarý severken ,
Onlar adýna uçmayý bekledim kendimden.
Sonra unuttum sandýðým herþeyin yanýnda,
Kendime dönmeyi istedim..

Ellerinde ne çok leke vardý oysa.
Yazýp çizdiðim bir boþ sayfa olsa,
Ve bir resim olsa herþeyi siyah beyazdan çok anlatsa.
Baltayý ayaðýma vurduðum da beþ yaþýndaydým.
Acýsý geçti geçmesine de,
Hala izi duruyor göðüs hizamda..

Herþeyi geçtim,
Ýçimden geçenle, bir de geçmeyenler var.
Bir yaradan öteye gidenler.
Bir karýncayý ezip, diðer ayaðýyla haddinden öteye gidenler.
Þiþmanlamak kimim genzinden geçiyor diyorum da,
Susmayý nimetten sayýyorlar her nedense..

Bir gün gördüm demiþtim de,
Ýnanmak istememiþtiniz ya ;

Kaç yüz gördüm,
Ve kaç vicdan ördünüz üstünüze?
O’nu da bilmiyorum ama!

Bu sadece bir þiir deðil, hikayede..
Ve,
Hepsi sahi.

Anlayana tabi ...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: