Zeval Vakti

Bak, geçip gitti,
Yaþayanlarýn gölgesi.
Bir bir götürdü zaman,
Sessizliðe gömüverdi.

Aðlayan sýzlayan kim varsa,
Unuttu.
Ve herkes baþka baþka,
gölgelere sýðýndý durdu.

Bir güneþin batýþýnda,
Ölünün topraða bakýþýnda,
Þiirlerin kafiyelerinde;
Aðladý taþ toprak gölgelere...

Aradýlar hep zevali,
“Yokluðu” bile incitti!
Umursamadan...
Hesaba katmadan...
Öyle bir vakit ki,
Gölgeler bile çekip gitti!

Bedenler ve ruhlar,
Sözler ve satýrlar,
Sitemler ve yalanlar,
Tükendi bitti.

Bak, bu þiir dahi,
Son noktaya yaklaþtý,
Diyor ki;
“Artýk zeval vakti”
.


Sosyal Medyada Paylaşın: