Hiç bir þeyin sebebi deðilsin
Seni sevmeyi ben istedim.
Güneþten önce okþayabilmek saçlarýný
Yaðmurdan evvel koklamak
Ve silinmeden önce yüzünden gecenin rengi
Dudak kývrýmlarýnda saklanabilmek gibi
O sessiz mavi, o sonsuz derin
Bütün arzularýmýn bedelini
Kayýp bir ruhun
Geceler dolusu yalnýzlýðýyla ödedim.
Baðýþla sevgili
Ne seni tanýyordum oysaki, ne de kendimi
Sadece aþký biliyordum
Ve bana bahþettiðin acýlarýn
Ruhumu binlerce yýldýr dillendiren
O sonsuz güzelliðini.
Beklide bu yüzden
Kadim bir ayrýlýkla sevdim seni.
Yitirdiðim hiç bir rengin
Bir daha geri dönmeyeceðini bilerek
Muhtaçlýðým kadar küstah
Tutsaklýðým kadar asi…
Nedensiz ve nasýlsýz….
Týpký deliler gibi.
Zamanýn tek bir an
Kalplerin ölümsüz
Ve aþkýn, yanlýz ayrýlýkla kaim olduðunu
Çok geç anladým
Aþkýn lanetine uðradým.
Saklanacak yeri olmayan bir çocuðun
O çaresiz teslimiyetiydi belki de benimkisi.
Yaralý bir güvercin gibi
Usulca kapatýp gözlerimi
Acýlarýmýn dinmesini bekledim.
Neden bilmiyorum
Hiçbir yere gidemedim
Gitmek istemedim.
Sadece,
Beni bir kez olsun duymaný istedim
Tek yolu buydu çünkü ölebilmemin
Mil çektiðin gözlerimin ifadesini
Ve gözlerinin o umarsýz sessizliðine kýzýp
Ellerimle katlettiðim þiirlerimi
Bir kez olsun duyabilmeni
Bir bilsen ne çok isterdim.
Ama sen bana ölümü bile lûtfetmedin.
Mustafa Kemal Serhatlý.