Bektaş'ım

Bu gün ilk ve son kez bana aðlýyor, canýna yandýðýmýn Ýstanbul’u. Hemde eþim,dostum sevdiðim,kýrdýðým kim varsa toplamýþ etrafýma. Giydirin beyazlarý sessiz sedasýz. Fena bilensem de elim kolum baðlý,
sabun köpüðü yaðýyor gözlerime musallada. Sevincinden deðil analar, babalar, abim, ablam, bacým,
eþim, oðlum, kýzým biliyorum. Biliyorum ahbap, konu, komþu ve masumlar yaþ deriyor.
Bu gün son kez helallik verin esirgemeyin benden dualarýnýzý. Ezgilerin, türkülerin,
zýlgýtlarýn eþliðinde anama, babama, ablama uðurlayýn beni.

* * *

Vurunca göðsümün kýyýlarýna
Dalga dalga deryalar
Kýrýlýyor içimdeki çýðlýklarým
Ah iflah olmaz hamlýðým
Piþme zamaný gelince
Ölmüþ mü olur insaný Bektaþ?

Deniz üþüþüyor kahve gözlerime
Ýniltilere tasalandým ne hikmetse
Ýncindi akýþýnda büyüdüðüm
Nefesinde doðduðum filizi bakýþlar
Ýncinmese de kopardým bu sefer
En inceldiði yerden bedeni Bektaþ’ý

Kurþunlandýkça yýkýlan hayallerim
Armaðan size
Rüzgâr yön verdi ateþine kalbimin
Özlemlerim yýðýldý namluya daima
Ölüm akarken usul usul yalnýzlýðýma
Kanar daima yarasý insaný Bektaþ’ýn

Baþucuma asýn güneþi
Kurusun çürüyen dilaver ruhum
Sessizliðim yeþersin ecrin diye
Sað yanýma düþmüþ aðlýyor gülüþüm
Bi bakmýþsýn ölmüþ zavallý ben
Kan gölünde bir Bektaþ-ý Akgül’üm

Sosyal Medyada Paylaşın: