//Kaybetmeyene Yakışır mı Hüzün//

Sonra sen gittin,
Baþkentsiz kaldý kalbim,
Kandilleri de söndü umutlarýmýn,

Hiçkimseye ve hiçbirþeye benzetilemiyorum artýk,
Kendi yansýmam bile yabancý bir adam gibi sanki,
Ýnsan kendini tanýyamaz olur mu gün ve gün,
Ben bunu yaþýyorum kaçmaya yeltendikce aslý’mdan,
Kýrýþtýrýlýp atýlmýþ bir veda mektubu gibiyim ama,
Silinmemiþ sözlerim var hala aklýmýn sayfalarýndan,

Yorgunum kadýn,
Bunu dile getirirken bile daha fazla,
Yazýlmayý bekleyen en acýklý ayrýlýk metni gibiyim,
Yaþanmayý anlatan bir cümlenin kimsesiz öznesi gibi,
Kimi zaman aklým baþýmda da dökmüyorum zaten kelimeleri,
Mürekkebi bitmeye yakýn aklýmýn,
Karmakarýþýk bir denklem sanki nefes almak,
Alýnan her nefes çoðunu yaþatýrken,
Neden boðuyor beni,

Suskun dilsiz küçük bir çocuk gibi saatlerce konuþmaya muhtacým bazen,
Aklýma ne gelirse,konu ne olursa olsun öylece konuþup,zýrvalayýp durmak,
Kimi zamansa solup,soyunup dökülmek istiyorum kýþý karþýlar gibi,
Aslýna bakarsan ne istediðimi çokça zaman önce kaybettim ben kadýn,
Ýtiraflar ekiyorum aklýma düþünüp durdukça durmadan,
Ama ne yapsam da bahaneler yeþerip duruyor sürekli,
Ahmaklýðým üstümde yine tabi inanýyorum suskunluðuma,
Neyse iþte...aklým baþýmda yazdýðým söylenemez bunlarý sana,
Dolu bir satýr gibiyim bazen,
Halbuki daha çok eksik þey vardý beni anlatmaya,
Belki de ihtiyacým da vardý biraz olsun anlaþýlmaya...

Yorgunum kadýn,
Bunu dile getirirken bile biraz daha fazla,
Ýtiraf etmek gerekirse,
Zira üzülmüyorum da artýk,
Kaybetmek fiyakasý hayatýmýn,
Hem kaybetmeyene yakýþýr mý hüzün bu denli fazla...