Yaðmur küçücük elleriyle tutunurken pencereme
topraða sen kokulu þarkýlar yaðýyor yine inceden inceye
ve griden sýyrýlýp siyaha yaslandýðýnda akþam
ay ýþýðý suskusuna sýrt veriyor el emeði yalnýzlýðým
Ýstemsizce
dile geliyor yüzleþmeye korktuðum demi taze ayrýlýk
Bilirim ki
gölgesi düþmeyen saklý bir düþ
gelmeyi unutan basiretsiz bir gülüþtür vuslat
ve yine bilirim ki
mümkün deðil
Tanrý yazgýsýnýn dokunulmazlýðýna dokunmak
Hiç kolay deðil sevgili
unutamamak gibi en barbar eylemi
özlemek gibi en sancýlý sükutu solumda yad etmek
kirpiklerim den dökülürken bulutlarý kandýran yaðmur
zedelenmiþ yýldýz gibi ýþýðýndan vuruluyor gözlerim
Ne tuhaf
nefretin en aciz haliyle þeytanla yüzleþip
cehennemden kaçmak kadar güç bu aþktan çekip gitmek
sen yokmuþsun gibi yaþarken
özleminin yoksulluðuyla biteviye anbean ölmek
Sen gittikten sonra böyle oldum ben
tahammülsüz kalabalýklardan kaçak
sessiz bir taþ
kanadý kýrýk güvensiz bir kuþ
bakýþlarý yabancý,ruhu yaralý bir mahkum
Bazen kalemini kýrmak istesem de aþkýn
rüzgar çýplaklýðýnda asi bir özgürlükle
yýrtýldýkca çoðalan yamalý umutlarýmla
ve
sabahý dar eden gün doðumu maviliðiyle
yinede
hiç eksiltmeden tarifsiz seviyorum seni
Bir gün herkes gider
sen yitipte gitme karanlýk þiirlerime inat
mesela
berrak bir derede seviþirken güneþ
gardiyan bulutlarýn göz hapsindeyken yaðmur
sessiz sedasýz yalpalýyorken gün
incitmeden geceyi tez elden gel
unutma ki
ölüm kaþla göz arasý
Dilek USTA