De ki ona ey rüzgar, gelmesin !
Hatrý kalmadý artýk nazarýmda gülüþlerinin..
Usandý can cananýndan,
Kavuþmak ne sürer,, dört bahar, belki on dört nisan..
De ki öldü kuþlar, gökyüzleri delik deþik..
Avuçlarý hüsran dolu, kalbi sanki boþ bir beþik..
Koptu kýyamet, ne kaldý ki ahu yardan,,
Ayrýlýk dediðin üç hece, acýsý bin bir lisan..
De ki öldü gitti, ardýnda yoktu seveni..
Bir tatlý sözdü bir hoþ seda, aðzýndaki dikeni..
Uðraþ dolu dünya denen bu dört kollu handan,
Bir nam, bir de nem býrakýr gözde insan..
De ki þahým, kalmadý takat dizde meram..
Tarttým gözden düþenleri, üþenmeden gram gram..
Düþtüm, düþtüm de daha belim doðrulmadan,
Bir de dost vurdu, el uzatýp da arkamdan..
De ki ona ey rüzgar, artýk gelmesin !
Geçti bahar, gayrý gül goncayý neylesin..
Enes Gökhan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.