Þimdi bütün papatyalar Öznesi olmayan bir þiiri doðuruyor geceye Taþtan yapýlmýþ bir kadýný oynuyor ellerimdeki bilyeler Yüz hatlarým daðýnýk bir sayfayý alýp Bir gölgeyi ezber bozuyor sanki Ve her nedense Kemikleri sayýlýyor kalbimin..
Bir nevi Eski antik bir þehrin içinden geçiyorum Martýlarý öpüyorum kanatlarýndan Ayaklarýmda deniz Ölmekten yana korkum yok aslýnda Hep bu haziran’da ölen þairler yakýyor genzimi..
Saçmalýk ! Þair deðilim ki Üstelik elleri cebinde yamasý beþ kuruþa satýlan Basma elbiseli bir kadýným þimdilik Ve saçlarýmýn kýzýlýndan tutunda Acýnýn kaburgasýndan tanýrsýnýz beni Bariz Doðduðum gün ölmüþtüm Yaþadýðým þey hayat deðil Anlayýn beni..
Ve ben unuttum kendim denilen herþeyi
Sonra Müjgan’la bir olup Sayfa arasý yalnýzlýðýma öznesi silinmiþ þiirler yazdým Üstüne imzamý atarým ki Altýnda ezilen omurga kemiklerimden bir iz kaldý sadece..
Buda size andým olsun e’mi ...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.