Badem ezmesi

Bana sorarsanýz eðer,
Ýncecik bir kadýndýr ellerim.
Ah birde ruhuma dökülmüþ badem ezmesi düþlerim olmasa diyorum.
Yorgunluðum basmasa dizimin üstüne.
Bende uyusam geceleri.

Hele ki ;
Sancýlý bir göl kýyýsýndan,
Kalbine yazdýðým mektuplarýmdan biliyorum adýnýn acizlikten öte,
Bir yalnýzlýða deðdiðini.
Hem gitsen bile,
yaðmurda ýslanmýþ saçlarým karanfil kokuyor böylece..

Öfkeli bir rüzgarý alýp,
Gün batýmýndan baþlýyorum
Üstü açýk yaralarýmý sarmaya yeniden..

Bak,
Avlusunda kiraz topladýðýmýz o aðaç kökleri duruyor.
Hem belki de Annemde sarýlýr þimdi.
Öper göðsümdeki acýyan yeri.

Hatta ben,
Yalnýzlýðýmdan baþlayýp
Göbek baðýma karýþan þiirler’i yazsam,
Ýrini akarmý içine denizlerin ?
Sorsam üstüne kaç yalnýzlýðý koydum.
Duvar diplerinden
Bir ters ,
Bir düz haraþa bir kazak ördüm kendime.
Ve hatta üþüyen bir serçeyi emzirdim ayak üstü..

Bundan böyle bilsinler ki ;
Susmuþluðum altýný çizdiðim mýsralarýmýn bir devamýdýr.
Sonra boynu bükük bir papatya yapraðýndan
Baþlarým belki dökülmeye..

Sýrf o yüzden iþte !

Sakýn affetme beni kalbim..

Unutulmayý hak ettim...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: