Yitik Bir Kent Kalabalığı
oysa bir kelebek ömrü kadar yaþamak isterdim
senin o aþksýz göðsüne baþýmý yaslayarak
kan renginde doðan güneþ
kuruyan çiçek
kýrýlan umut
kaybolan sevda
bir yaþama uzak kalan mavi
kirli sakalým
ve anadan doðma çýplaklýðým gibi
ve denizin ortasýnda boðuluþum gibi
sensizliðim
sessizliðim
yalnýzlýðým gibi
bazen kendime yabancý oluþum gelir aklýma
bazen kendime dost kalýþým
çoðu zaman acýyan yüreðime merhem oluþum
çaresiz kalýþým
çareyi sende buluþum
seni hiçbir yerde bulamayýþým gelir aklýma
sonra bir umudu sýrtlamýþ gibiyim
umut sanki umut deðilde
kendi kendimi taþýmaktan yorulmuþ gibiyim
bedenim yitik bir kent gibi
küreksiz bir tekne gibi
topraksýz tarla
çiçeksiz bahçe
susuz çöl gibi
seni kaybettiðim bir kentteyim
kent karanlýk
sanki ýþýklarý söndürmüþler
gündüzleri çalýnmýþ
yarýný yok
bense yarýnýn umuduyla seni özlüyorum
seni yarýnýn sevdasýyla seviyorum
çok uzaktan nasýrlý ellerimden tutuyorsun
kabuk baðlayan yaralarýma merhem oluyorsun
ben yine sensiz kalýyorum burada
yine sensiz kanýyorum
sensiz yaþama tutunmaya çalýþýyorum
sensiz üþüyorum
gideceðim en uzak mesafe sendin
en yakýn mesafede sendin
ben ne uzaklara gidebildim
nede bir adým öteye geçebildim
sonra filizlenen bir þiir gibi kokladýðým
zamansýz bir özlem’sin sen
seni ölü bir kalbin içinde
bir yerlerde bir þiir gibi yaþatýyorum
adýmlarýn benden uzaklaþtýkça
yitik bir kent kalabalýklýðýna karýþýyorum
ibrahim dalkýlýç
21.06.2018
23.45 izmi
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.