Sultaným...
Dört mevsim gül
Yedi iklim baharým...
Avucundan su içtiðim pýnar, siracým
Unutmadým...
Yanarak geçtiðimde aþkýn içinden
Bana, ýrmaklarýn doðduðu yerden
Elleriyle dað çiçeði getiren sevgini,
Ne de kül olup yaðdýðým gecelerden
Saçlarýna konan gül rengi þiirleri...
Unutmadým.
Sen insan suretiydin aþkýn
Kendimi gördüðüm rüyaydýn...
Ben senden hiç uyanmadým.
Say ki... Zamaný avuçlarýnda unuttum
Say ki, düþlerinde kaybolmuþ bir çocuktum.
Ve ne zaman kaybolsam, gelir...
Beni yine sen bulurdun.
Sabahlarý ben toplardým gözyaþlarýný
Birer çið damlasý gibi yapraklarýn üzerinden.
Sana onlardan cemre yapardým.
Sen ilkyaz olurdun,
Ben rayihanda yok olurdum.
Gelir...
Beni yine sen bulurdun.
Unutmadým...
Yalnýzca þiirin parmak uçlarýyla
Dokunabildiðim ellerini...
Ve buluþtuðumuzda birer dua gibi
Bana yediveren gül getiren o gözlerini
Hiç unutmadým..
Ama sen hep saklardýn benden kalbini
Utanýp belki de sevginden,
Saklardýn gözlerini
Ben gülerdim senin o haline,sen küserdin.
Usul usul vecde dalardý zaman
Ve bir eski Ýstanbul,
Ýstanbul olurdu ellerimde sevdan.
Sonra gitsen de..
Bir canýn vedasýyla dokunup ruhuma,
Bir el alýr, saklardý beni sokaklarýnda
Akþam olur... Kaybolurdum.
Say ki... Zamaný avuçlarýnda unuttum
Say ki, düþlerinde kaybolmuþ bir çocuktum.
Ve ne zaman kaybolsam, gelir
Beni yine sen bulurdun.
Mustafa Kemal Serhatlý.