Güneşi Biz Vurmadık
Mutluluklarý kundaða sarýp bir cami avlusunda terk ettik
Kalbimizi dönüp
Ve aklýmýza bir daha çaðýrmadan
Misafir dahi etmeden bir daha…
Sonra;
Tüm sahipsiz sokak hüzünlerine
Gözü yaþlý yalnýzlýklara açtýk yüreðimizi
Üþümesinler diye kimsesizliðin koynunda
Her birine bir isim koyup nüfusumuza kaydettik
Geceleri bizimle uyudular,
Bizimle büyüdüler…
Ve sonra hayata dair,
Umuda dair bütün inancýmýzý da,
Kaybettik...!!
Bir zamanlar;
En ulaþýlabilir yerlerde saklýyorduk çocuklardan ödünç aldýðýmýz gülüþleri
Yüzümüzü yýkamak için tan vakitlerinde
Ve bir kelebeðin bir kaç saat daha yaþama düþü
Ýçimizi ýsýtýyor,
Bizi doyuruyor,
Ayakta tutuyordu
Kuþlardan öðreniyorduk uçmayý
Ve çiçeklerden düþlerimize kokular sürmeyi…
Sonra;
Çocuklarý aðlattýlar
Ardýndan kelebeklerin ömürleri üzerinden tasarrufa gittiler
Kuþlarýn kanatlarýný makaslayýp kýrdýlar
Çiçekleri yoldular
Bir papatyanýn yüzüne bakmaya bile yüzümüz kalmadý
Ve güneþi dargýn ettiler gökyüzüne,
Ve sonra öldürüp topraða gömdüler…
Bir daha yüzümüz hiç gülemedi
Ruhumuzdaki bir acýdan bir diðer acýya komþu olduk hep…
Ýçimizde bir isyan baþladý sonra,
Bir ayaklanma
Bir savaþ…
Kaç kez yaralandýk,
Kaç kez öldük, kayýtlara geçmedi.
Dilimiz tutuklandý,
Düþlerimize pranga vuruldu
Ve umudumuz yaþlandý,
Yoruldu…
Artýk;
Bir trenin aðýr aksak vagonlarýydýk gam yüklü
Sevdalar arasý yolculuklarda
Güz yapraklarýný yeþile boyamaya çalýþtýkça, avuçlarýmýzda daðýlýyordu her biri
Ve iyileþtirmeye çalýþtýðýmýz bütün kýrýlmýþ dallar
Gözümüzün önünde kanýyordu
Artýk hangi mevsime dönsek, hazandý…
Þimdi, böylesine aþka aç,
Sevgiye susamýþ,
Sersefil,
Muhtaç
Metelik umutsuz,
Metelik mutsuz geziyoruz ya
Fakir falan deðiliz
Kalbimizin kaç kalpten hâlâ alacaðý var...
Ama olsun
Borcumuz yok en azýndan kimseye
Ve güneþi vurmadýk
Katili biz deðiliz…
S.U.
Serkan Uçar
12.06.2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.