Yaz

Kendimle konuþmayý öðrendim bu sabah.
Yalýnayak bir denize koþtum.
Bir martýyý öptüm kanatlarýndan.
Ürkek bir serçenin ellerinden,
Yaz yaðmurlarýnýn rahmine karýþtým böylece.
Sen hala olmayýþýmý ezber bozuyorsun,
Ve inanýyorsun her söylenene.
Var say ki ;
Benim kýrgýnlýklarým,
Yorgunluklarým hep kendimeydi.
Anlatmak isterdim ama,
Bundan sonrasý uzun hikaye...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: