BİR CEMRE VAKTİ...

Suya sabuna dokunmadan
Aklýyorsam ömrümü
Aklarý kýskanan saçlarýma
Nur yaðýyorsa
Týpký anne nefesinde saklý gibi.

Belki yalnýzlýðýn þafaðýna yakýn duruyorumdur
Bir cemre vakti,
Kim yakalar beni?
Kim durdurur içimdeki
Kemirgen kurdu?
Öldürüp de
Rükûa vardýðým kendi gölgemde
Kayýp minvalin sýra dýþýlýðýnda
Kanýyorsam gül misali
Yine meali/m olmayan þiirlere düþüyorsa
Yolum,
Yolumdan çýkmýþlýðým da deðil asla
Yola getiremediðim nice mevsim:
Týpký ikbali insanlarýn
Sýrdaþým onca hezeyandan
Diri çýkýyorsam
Þiir gamzeli hüsranlarýmda
Acýlar biriktiriyorsam
Usul usul…

Susmalýyým elbette farkýndayým
Hatta kapatýp gözlerimi
Sessizce kendimi sonsuzluða uðramalýyým
Ama ne için sonlanacaðým da
Son bir utkuyu saf bileceðim
Yüreðin med-cezirine
Dolan hazanlar
Bir de yüzükoyun yattýðým
Kýr saçlarýnda kaderin
Sükûtunu sonlandýracaðým
Ansýzýn insanlýðýmýn.

Belki bir þiir kadar noksan;
Belki bir garip kadar uysal
Demli þarkýlarýn mizacýnda
Kýrýlan kalbimin
Ve kalemimin
Yana yakýla dert yandýðý
Binlerce sözcüðü
Bana yakýn kýlan
Bir bahar sabahý mý ölmeliyim?

Fýtratýma uygun olurdu oysa
Kavþaðým kýþta
Duraðan bir rahle olsa da
Masumiyetin çaðrýsýna
Tanýklýk yapan abdal yüreðimle
Kýt kanaat yaþadýðým
Kendine has kalabalýðýnda
Þunca aþktan nasibini alamayan
Kim varsa.

Hatta kaydý olmayan
Mahrem bir yolculuðun
Dibine vurmuþsam
Kandil misali
Sönmeliyim yine
Ýçime akýttýðým afakýn;
Aþkýn azabý deðil de
Kayýp huzmesinde
Bin kat ayýp bildiðim
Söylenmedik kelimelerim
Yine ant içtiðim ölümüne
Yaratan ile ettiðim
Söz birlikteliðinde.


Sosyal Medyada Paylaşın: