Hiç önemim kalmamýþ gördüm ki nazarýnda. Yaralanan gönlümü imkan yok avutmaya. Öyle çaresizim ki; bir köle pazarýnda. Kirpiklerim yetmiyor gözyaþýmý tutmaya.
Yorulan hep ben oldum, sefa süren baþkasý. Bir araya gelmedi gömleðimin yakasý. Arkamýzdan gülüyor alemin maskarasý. Bahane arýyorum, zalimlere çatmaya.
Bu kadar aðýr yükü bu beden taþýyamaz. Ýnsan aç, susuz yaþar; sevgisiz yaþayamaz. Gözü baðlý olanýn dünyasý ýþýyamaz. Ýnsanoðlu açgözlü, fýrsat kollar yutmaya.
Çaresiz kalmak zordur, tarif etmek imkansýz. Bir kafes içindeyim, gönlüm ise mekansýz. Ýçimde ihtilal var; hem silahsýz, hem kansýz. Zaten mecalim de yok, tek bir kurþun atmaya.
Þu küçük bedenimle sanki dünyaya yüktüm. Bir zaman dað gibiydim, kýsa zamanda çöktüm. Çekildim bir köþeye, kadere boyun büktüm. Güneþ ufka süzüldü, yaklaþýyor batmaya.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.