Buruk tebessümünün kenarýnda beliren en azýlý ibâdetti seni öpmek. Adýný sayýklatan kâbus gecelerden düþ olup sökülmüþtüm kollarýna. Ellerim; en mahkûm hâliyle avuçlamýþken bedenindeki mâbedi, taraflý bir devrimin en hür telâfisiydim göðsünde.
Saçlarýna sürüldüðüm zamandý yaþýmdan uzak mesâfeleri kat ediþim. Kasýklarýnda süzüldükçe soðuk bir yok oluþun gölgesine gömülüyordum çaresizce. Yanýltýcý bir iklimin kucaðýnda Ýbrâhim’ in býçaðýyla yüzülürken derim; bir diriliþin uzak yüzeyinde beden bulmuþtum.
Çilekti tadýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ferhatcolak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.