Çocukluk Yanım

Sen durmadan hayal kuruyordun,
Ben bomboþ bakýyordum pencereden avare.
Kurumuþ gül kokuyordu gece,
Ve sen kokuyordum ben.
Gecenin sarý sýcaðýnda emziriyordun,
Yalnýzlýðýn yetimlerini sen.

Gidiyordun sonra,
Yaðmur altýnda rüzgârda.
Üþüyordun,
Ýçin ürperiyordu.
Ellerimle yüzümü kapatýp,
Parmak uçlarýmýn arasýndan izliyordum gidiþini.

Ben durmadan sana bakýyordum,
Sen gidiyordun.
Kimsesiz bir çocuk aðlýyordu gidiþine,
Koca bir kent aðlýyordu,
Ben aðlýyordum.

Sen benim çocukluk yanýmdýn!
Güvercinlerin ýslak kanatlarý kadar,
Mum alevine tutuþturduðum,
Ve bir kez bile vazgeçmediðim,
Gözlerini sever gibi sevdiðim çocukluk yaným.

Býkmadým yaðmur altýnda sýrýlsýklam olmaktan.
Yorulmadým topraða sinmiþ kokunu içime çekmekten.
Sýkýlmadým zemheri gecelerde resimlerine bakmaktan.
Say ki! Sen gitmedin de öldün sadece.
Ve say ki! Ben de yanýna geliyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: