PORTRELER (17)

Benim gecem
Hapistir, Duvar.
Rüya bile göremem
yasak, Gardiyanlar var.
Girmeden alýrlar Gözkapaklarýmdan onlar.

Ya Gündüzleri;
Kollarým Pusu’larý, Pusular beni.
Ben Dünyanýn en büyük, en aydýnlýk, en modern, en insancýl, en Deli
Mahpushanelerinden biri.

Sefasý mutlu, sarhoþ bir Yargýç elinde Kadeh,(*)
yargýlamýþ Kara Oðlan’ýmý Set Yemeðinde adil Terazide;
"- Pezevenk" mi demiþ, ne?
Hanýmýnýn yanýnda’
"- Bilmem ne Çocuðu!"
Anasýna söverek;
„- O Kralsa bende Ýmparatorum!“ diyerek.
Birde, Cübbeni giyeydin ya, Mubarek.

Saldýrgan Yargýç olsa bie,
Kanunsuz Hüküm.
Kör-Kör Parmaðým Gözüne;
"- Güm, güm. güm, güm."
Ýnfaz!
Haksýz Yargý’nýn bile Af’fý vardýr, gülüm.
Hakaret vede Nefs-i-Müdafa...
Ýnsaf!

Renklerin en Efe’si,
Acýnýn Nefis’i,
Ölümün Yakýþýklý’sý,
Masumun Kabadayý’sý,
Garibanýn Baba’sý...
Ne Roman, ne Beyaz Perde, nede Þiir
anlatamaz seni,
bunu bil!
Çirkin, adil, yalnýz ve sadýk Sevgili.

Bulacaðým o Yargýçýn Kabrini.
Koyacaðým Mezar Taþýna,
Yýlmaz Güney Anýsýna
Kara Kinaye Ödülü;
„Tek çiçekli, dim-dik diken Kaktüsü“
ve Su dökerek;
"-Destuuuuuuuuuuuuuurrrrrrrr!" diyerek.
sulayacaðým Kabrini,
anacaðým seni.

(*) Yumurtalýk Savcýsý Sefa Mutlu. GÜNEY (1) Þiirinden aynen alýnmýþtýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: