Olmuyordu zaten Kalbimizde bu kadar kýrgýnlýk varken Çoðalacagýmýza Eksiliyorduk Gün be gün Ne ben gülebiliyordum gelincik tarlalarýnda coþkuyla Ne de sen þiirler yazabiliyordun papatyalar ellerinde baðdaþ kurmuþken...
Meselâ ben Kutuplarý ýsýtan bakýþlarýmla - senin tabirindi Pencereden bakýnca gökyüzünün maviliðini bile göremiyordum aþk Kapkara bulutlar mesken tutuyordu gözbebeklerimi Bana uzanan o el - el olmuþtu sanki Üstüme üstüme geliyordu uzaklýklar Âhhh bu çaresizliðim Yiyip bitiriyordu özlem ateþini...
Þimdi gel desem Gelemezsin Sen gel desen Âhhh iþte bu eksilmeyen mecburiyetlerim Ben hiç gelemem...
Son perde de gel bir aþk düellosu yapalým Ne sen kaybet Ne de ben Bizi kaybeden bizler utansýn aþk...
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nagihan ERGÜL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.