YİTİK ZAMANLARA...

Yaþam rengini kaybetmiþ birgün.
Mavi umudu, beyaz masumiyeti yitirmiþ.
Kül grisi kaplamýþ ufuklarý.
Göz gözü görmez olmuþ.
Alýp götürsem,
sabýr dokuyan halý ustasýna;
Solmayan kök boyalara batýrsa.
Maviye umut, beyaza masumiyet
katsa tutam tutam.
Kirli griler çekip gitse.
Ufuklar yeniden mavileþse.
Masumiyet günahlarý silse.
*
Yaþam susmayý unutmuþ birgün.
Yalnýzca kendi sesini duyar olmuþ.
’Ben. ben ’ demekten kelimeler yorulmuþ.
Alýp götürsem
çile çekmiþ bir derviþe;
Sessizlik oruçlarýnda
öðrense ’sen ’ demeyi.
Kavgalar bitip gitse.
’Biz ’olmanýn gücünde,
sessizliðin þarkýsýný dinlese.
*
Yaþam sevmeyi yitirmiþ bir gün.
Yalnýzca öç almayý bilir olmuþ.
Alýp götürsem,
yürümesini öðrenen çocuða;
Sevmeyi öðrense yeniden.
Almadan vermeyi bilse.
Gülümsemek ücretsiz olsa.
*
Umudun mavisi,
beyazýn masumiyeti,
baðýþlamanýn huzuru,
sevginin ÇOCUK HALÝ,
sarýp sarmalasa yeniden.
Kavuþsa yitik zamanlara

Sevmekle baþlasa her þey...
Olmaz mý, OLUR...
Yeter ki, ilk taþý sen koy.
Sosyal Medyada Paylaşın: