Elime aldýðým kalemimle, boþ boþ sayfaya bakmak kadar boþluktayým.
Nereye dönsem, nereye adým atmayý düþünsem, her yer boþluk sanki. Uçsuz bucaksýz. Bir o kadarda Anlamsýz.
Bir uçurum gibi aslýnda, Yüksekteyim sanýrsýn ama En diptesindir...
Þöyle bir alsam hayatý karþýma Otur bakalým desem. Þimdi söyle: "Þu kötülükleri neden barýndýrýrsýn ki içinde" Hafiften bir kulaðýný çeksem, yaramaz çocuk misali...
Sonra açýversem avuçlarýný, tüm güzellikleri sevinçleri doldursam içine. Hatasýný anlayýp doðruyu öðrenmenin güzelliðiyle, buruk bir tebessüm etse
Ve hep AKILLI ÇOCUK olarak kalsa...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ELİF KOVAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.