HİÇ'LİK ÇAĞI

Hiç’lik çaðýna eriþtik
Heyecanýmýz öldü, hezeyanýmýz hortladý
Ne peygamberi var, ne kitabý ne amentüsü
Duymayan kulak, görmeyen göz;
Ýflas etmiþ akýl ve aþktan uzak yürek...
Zor’a eriþtik, inandýk, çýkýþý yok.
Herkes yabancý, kitaplar dilsiz, suskun,
Þarkýlar yabancý, masalcý, hikâyeci...
Deniz, istiridyelerini korumaktan aciz;
Güneþ, dünyayý aydýnlatmaktan.
Yaðmadý yaðmur, kalbimiz kurak,
Buzlarýmýz ýsýnýyor, eriyor bizi tüketmek için...

(Osman Savun, 20/05/2014)
Sosyal Medyada Paylaşın: