Bir inþaat ustasýyým nasýr tutmuþ ellerim aðarmýþ saçlarýmla baþýný kaldýrýp baktýðýnda sana hiç bitmeyecek gibi gelen o güzelim gökdelenleri dikerim mavi umutlara...
Beni koruyacak diye giydiðim tulumum da eskidi artýk üstümde. Alnýmdan süzülen damlalar; yüreðimde göl oldu..
Hep baþýmdadýr baretim; ben uyarým da kurallara çalýþýrken onlar bana uymazlar hep nedense... Olur ya tehlikelidir bu iþler. baþýna düþüverir taþlar, tuðlalar...
Ne güzel dostlarým vardý benim, çakýl taþlarýný armaðan ettiler yýllarca bana bir bir... Umutlarý avuçlarýmda sýkýp, kum ettim. Çimentomu hazýrlamýþtým hayli vakit evvel gri bulut kaplanmýþ hayallerimden.
Parýldayan çakýllarýmý, dað gibi kenara yýðýlmýþ kumumu, boz renkli çimentomu harman edip, gözyaþlarýmla kardým harcýmý..
Hergün bir kat çýkarým yüreðime malzemeden çalmak çýrpmak yoktur ben de hiç ne de olsa yýllarýn birikimi var elimde
Camlarým hep berraktýr bir hoþluk estirir içinizde... Hele de mavili oldu mu daha bir hoþ gelir, Ama bir hamlede kesip atabilir elinizi... Ne dostlar gördük ne dostlar; en berrak cam misali..
Camlarýmý takma zamaným þimdi... Gülüþlerimle cilaladým hepsini. Güneþ vurdukça göz kamaþtýrýr artýk benim gökdelenim... Siz deyin bir dünya mutluluk; Ben diyeyim bir yýðýn acýnýn cilalý hali...
Hülya Berfin YALÇIN Sosyal Medyada Paylaşın:
Barf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.