Sandık
Þekerli suya ekmek banan çocuklardýk
Ve tuza
Yaralý pantolonlarla bilye peþinden koþan,
Çamurda yuvarlanan,
Düþtükçe yuhalanan
Kurbaðalarla ayný gölette yüzen
Aklý üç karýþ havada,
Düþü gökyüzünde baþýboþ gezen çocuklar…
Yanýk bir türküde piþirirdi lor çorbasýný annem
Ve bir uzun havada susadýkça umuda, gözyaþlarýný içerdi
Acýlar bir çay bardaðýnda tazelenirdi hep
Tavþankaný acýlar…
Onu birkaç kez ekmek piþirirken izledim
Tandýrýn kör eden dumanýnda boðula boðula hamuru sacýn yüzüne serdikçe
Ben kahrolurdum!...
Ki annem ekmek piþirmeyi bilmezdi,
Yok(sul)luk iþte…
O zamanlar, þairin “güzel günler göreceðiz çocuklar” sözüne kanýyorduk
Çocuktuk iþte, inanýyorduk
Bir gün, yaþamaya dair açlýðýmýz biter
Gülüþlere doyarýz,
Martýlar denize daha geniþ kollarla sarýlýr,
Dalgalar kýyýya aþkla vurulur
Kuþlar korkusuz ve daha özgür uçarlar gökyüzünde,
Balýklar avlanmazlar, ecelleriyle ölürler sanýyorduk
Sonra;
Bizim de sokaðýmýzdan balon, ciklet, þeker satan abiler,
Çiçekçi ablalar
Heybesinde umut taþýyan aksakallý dedeler geçer diyorduk,
Hep bekliyorduk…
Gözlerimiz yollara daðýlýrdý,
Toplardýk,
Çakýl taþlarý dolardý gözbebeklerimize bakýþlarýmýzla bir
Kimse sýðamazdý boþluðumuza
Canýmýz kanardý…
Kerpiç evlerde büyütüyorduk özlemlerimizi
Olmaz düþlerimizi
Ve kahrolasý kederlerimizi
Bütün acýlarý sever olmuþtuk günbegün, her birine ayrý ayrý alýþtýkça
Ki hep yeni bir acýnýn koynunda buluyorduk kendimizi,
Bir baþka acýdan kaçmaya çalýþtýkça…
Zaman, tüm acýmasýzlýðýyla yaþlýlýðýmýza doðru koþuyordu
Bir garip erken varma telaþýyla
Bizi tutsak edip içimizdeki o karanlýk zindana…
Mutluluk adýndaki nimete doymadýk hiç adamakýllý
Her þey tadýmlýktý
Tebessüm bile, bir mahkûmun teneffüs saatlerindeki voltasý kadar,
Birkaç adýmlýktý
Ne vakit umut eksek tarlalara o yýl kurak geçerdi
Bütün otogarlarda ayrýlýklarý kucaklardýk
Ve hangi þehri öpsek caddelerinden
Dudaklarýmýza bir yarým kalmýþlýk,
Bir ezilmiþlik
Bir hüzün deðerdi
Ve artýk gidecek hiçbir yeri yoktu heveslerimizin
Hepsi kursaðýmýzda kalýyordu…
Þimdi, geriye dönüp baktýðýmýzda,
Yüzleþtiðimizde tarumar kalbimizle
Görüyoruz ki;
Kýrgýnlýklarýmýz,
Yaþanmamýþlýklarýmýz
Sandýklar dolusu sandýklarýmýz var!!…
Ve çoktan büyümüþtür her biri,
Kim bilir;
Kendimizle savaþlarýmýz þimdi kaç yaþýndalar?...!
Ölseler keþke!…
Ki yaþamak; en güzel, en mavi düþtür,
Ve aðýzlar dolusu, týka basa, arsýzca bir gülüþtür…
22.01.2018
S.U.
Serkan Uçar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.